उण रात
म्हारो इरादो मजबूत हो
फौलाद सूं
म्हारै अंतस री अगत
भभकै ही दावानल सूं बत्ती तेज
म्हानै बहीर हुवणों हो...।
मन में मनायो भैरूं नैं
पूगग्यो माताजी रै मंड
जगाई जोत दिवलै री
अर
लांघतो पगडंडी, पकड़ी सड़क
बैठ्यो रेल-मोटर मांय
कोनी देख्यो पाछो मुड़’र
बधतो गयो आंतरो अर
धीरै-धीरै बुझती गई जोत
टिमटिमाता दिवलां री।
म्है दिसावर बैठ्यो उगायो
अगूणैं सिंदूरी अगन पुंज
सूरज पळपळाट करै हो
बठीनै
बाबोसा-दादोसा रै पगां
चुभै हा कांटा-कांकरा
किण आस उडीकां ?
किण साख भरां ?
वै नीं रैया नचीता-उडीकता भींतां
सुणण खातर बेटा रा मुख सूं
आखिर बगत में भगवद्गीता।