बेलिया! थारै बिना
म्हूं कांई अर जीवण कांई
अेक तिणकलो
काळ रै बहाव मांय
सैं कीं भूलग्या
पण बेलिया,
थारै प्रेम रौ बो अैसास
नीं भूल पाया
बो तो पल-पल
हरियो टांच बण रैवे
औ ई हरियाव
म्हारी जीवजड़ी बण
जीवण री गाडूली
खींच रैयो है
ज्यूं भतूळ रै भंवर सूं
औ तिणकलो
जको उड जावै
धोरां रै इण पार सूं
बीं पार तांई
जठै रेत ई रेत उडै
मुरधर रै मांय
पण प्रेम रा
ढिगला बण’र
धोरां सूं मिलणै री
आस मांय।