म्हां बींनैं इण धरती रै मांय सुवाण्यो—
अेक फोजी छोरो, रयो नईं;
बींरी छाती माथै कोई तमगो नईं सोयो—
अर बीं फीत ई कदे ई धारी नईं।
बींरी समाध हुसी,
आ धरती, जित्तै बखत बीतै
अर बींरै चारूंमेर, सैंचन्नण रोसन्यां नाचसी,
ज्यूं सूरज रै बा’र कर।
ईं रै सिखरां धुंध अर बादळ सोवै,
अर गिगन में आंध्यां बाजै;
बठै गाज गरणावै घणी ताळ जबरी,
पवन आपरी दोड़ सरू करै।
जुध री तोपां आपरी गाजां थामली घणो बखत हुयो
कई दोस्ती रा हाथां सूं
म्हां बींनैं इण धरती में सुवाण्यो, जाणै
अेक समाध लूंठी...