आ थोड़ी बैठ बावळी!
घड़ी स्यात गुरबत करां
इण जूण री
अबखायां रै जाळां मांय
लारै छूटग्यो हेत
बीं रो हिसाब करां।
पराई निंदा री बातां
बाखळ सूं बारै करां
मिनखां रै हियै मांय
प्रीत-रीत रा अलेखूं रंग भरां
आ बैठ कन्नै
सांसा ज्यूं अेकमेक होय’र
जठै है अंधारो
बठै सबड़क च्यानणो करां
आपां दोन्यूं —
जवानी री थळी लांघ’र
बुढापै री
चौक माथै आय बैठग्या,
थूं चरावती रैयी
ढोर-डांगर
अर पाळती रैयी
टाबर-टींगर
अर म्हैं
आखी जूण रैयो परदेसां
म्हैं कदैई नीं देख्यो
थारो आरसी दांई
पळपळाट करतो जवानी रो
मूंडो
अर नैणां मांय काजळ कै
सुरमो,
कदैई नीं सुणी
थारी पाजेब री
मीठी-मीठी छण...छण...
चूड़्यां री खण...खण...
आ थोड़ी कन्नै सरक बावळी
बुढापै नैं देख-देख’र
नैणां सूं नैणां मिला’र
हाथ सूं हाथ थाम’र
होळै-होळै प्रीत रै आंगणै
उतरां।