चोपई
इण अवसरि हिव हूउ जेह, थिर मन करि नइ निसुणु तेह।
तिणि पुरि गोरु रावत रहइ, खित्रवठ रीति खरी निरवहइ॥
तसु भत्रीजु बादिल बाल, वेरी कंद तणु कुद्दाल।
ते बेही बहु बलना धणी, बेही राउत बेही गुणी॥
राउ थकी रीसाणा रहइं, ग्रास न कांइ नृपनु ग्रहइं।
घरे रहइं न करइं चाकरी, रतनसेनि मुंक्या परिहरी॥
ते बेही जाता था जिसइ, गढरोहु मंडाणु तिसइ।
रूधइ गढि नवि जाइ तेह, जातां लागइ खित्रवटि खेह॥
तिणि कारणि ते नवि नीसरइं, खरच-वरच पोतानु करइं।
अंग तणु न तिजइ अभिमांन, मांन बिना नवि लाभइ मांन॥
खित्रा ते जे खित्रवट धरइ, अपजसथी मनमाहे डरइ।
रूधे जातां न रहइ मांम, करइं अहोनिसी नृपनुं कांम॥
ब्युंही तीरइ अधिकु त्रेस, सांमि-धरम पालइं सविशेष।
गढनी लाज घणी निरवहइं, इणि परि ते बे राउत रहइं॥
हिव चिति चिंतइ इम पदमिणि, गोरा बादिल बेही गुणी।
त्यांसुं जाइ करूं वीनती, बीजां माहि न दीसइ रती॥
इम आलोची पदमिणि नारि, चडि चकडोलि पहूती बारि।
साथइ लइ सखी परिवार, आवी गोरिलरइ दरबारि॥
आगलि गोरु बेठु दिठु, तब तसु नयणे अमिय पयठु।
गोरइ दीठी जब पदमिणि, तव ते हरषित हूउ गुणी॥
गोरु सांम्हो धायो धसी, विनय करी इम बोलइ हसी।
मात मया बहु कीधी आज, कहु पधार्या केहइ काजि॥
आलसूआं माहि आवो गंग, पवित्र हूआ मुझ अंगण अंग।
वलतुं बोलइ इम पदमिणि, हुं आवी तुम्ह मिलवा-भणी॥
सुभटे सगले दीधी सीख, दया-धरमनी लीधी दीख।
सीख दिउ हिव तुम्ह पिण सही, जिम असुरां घरि जाउं वही॥
सुभट सहू हूआ सतहीण, खिति पुडि खित्रवट हूई खीण।
सुभटे सगले दाखिउ दाउ, पदमिणि दे नइ लेशां राउ॥
हिव तुम्ह सीख दिउ छउ किसी, सुभटे सगले कीधी इसी।
गोरू जंपइ सुणि मुझ मात, गढ माहे हुं केही मात्र॥
खरच न खाआं राजा तणु, पूछइ कोइ नहीं मंत्रणु।
पिण मनि आरति म करु मात, भली हुसी हिव सगली वात॥
जइ तुम्हि आव्या मुझ घरि वही, तु असुरां घरि जाशु नहीं।
सुभट तणु ए नहीं संकेत, अस्त्री दे नइ लीजइ जेत्र॥
वरि मरिवु सुभटांनइ भलु, जिण परि तिणि परि करिवु किलु।
अस्त्री दे नइ लीजइ राउ, सुभट न थापइं एहवु दाउ॥
जाण्या सुभट बडा जुझार, अस्त्री दे नइ ल्यइं भरतार।
ते जीवी नइ करिशइं किसुं, जिणे काम आलोच्युं इसुं॥
पदमिणि जंपइ गोरा सुणु, इणि घरि छाजइ ए मंत्रणु।
सिरिखइ सिरखु सगले थाइ, भीत पखे नवि चित्र लिखाइ॥
भीति सदाई झालइ भार, त्राटी बलि नइ थाइ छार।
बीजा ऊभा मुंक्या सही, तु हुं तुझ घरि आवी वही॥