खांतीली निजरां सूं भाळू
लाखां बिच सूं थानै टाळू
घोर निरासा रै अंधारै
अेक आस री किरण उछाळूं
पीढ़ियां रा म्हैं बैर मिटावण
म्हाहै आंगण जाजम ढाळूं
थां पर ओप आवतो रेवै
तिल-तिल करनै खुद नै गाळूं
थांनै मनड़ै री कैवण नै
टूट्या फूट्या सबद संभाळूं।
