शे’र पूरो पड़गो मोंदो,
कुण देवे मिनख नें खोंदो।
किणरो करां आज भरोसो
भींता उं न्यारो दीखे चोंदो।
शहरा मांही घणां बळै घर,
गांवां रै मांय टापरो बोंदो।
नीं है जगह पग देवण री,
मिनख देवे वगत रै सोंदो।
हाय-बोय उं ओ जीव अमुजे
अन्तस नै इतरो मत रोंदो।