चोपई
इम निसुणी राजा रंजीउ, संघल दीप दिसि चालीउ।
पवन वेग चंचल चतुरंग, अंबरि उड्या बेउ तुरंग॥
गाम नगर पुर पाटण तणा, मारग माहि उलंघ्या घणां।
अखलित गति उलंघी मही, समुद्र समीपइं आव्या वही॥
आगलि उदधि करइ कल्लोल, छिटकी रही चिहुं दिसि जल छोल।
पवन ति कोइ पइसइ नहीं, तु कुण माणस जाइ वही॥
पांणी सुं नवि चालइ प्रांण, उदधि तणा आवइं ऊधांण।
रतनसेन चिति चिंतइ इसुं, हिव जगदीस करीजइ किसुं॥
भूपति चिति चमकइ पदमिणी, जलधि वेल पिण वीहामणी।
नइ पिण उंडी गुल पिण मीठ, ए उखाणुं आख्यां दीठ॥
वाघ अनइ दो तडि नु न्याइ, ए मुझ आज पहूतु आइ।
केम करूं हिव चिंतुं काइ, मंडु कोई अधिक उपाइ॥
फिरतइ एम पयोनिधि पास, दीठु जोगी एक उदास।
साधइ पवन सदाई तेह, जंगम जोग तणु गुण गेह॥
सिध साधक जोगेसर जिती, पणमी पासि गयु भूपती।
विनय करी राजा वीनवइ, वलि वलि सिर तसु चरणे ठवइ॥
सांमी शंघल दीपह तणु, मुझ मनि हरख अछइ अति घणु।
तुम्ह भेट्यां हिव भावठि टलइ, पदमिणी नारि किसी परि मिलइ॥
मुझ सुं सांमि करू हिव मया, दुख देखतां बहु दिन थया।
विनय वचन वीनवीआ जिएइ, सु प्रसंन हूओ जोगी तिसइ॥
नेत्र ऊघाड़ी निरखई नूर, आयस मनि हूउ आणंद पूर।
आवु रतनसेन राजांन, नाम कही तसु दीधु मांन॥
विसमय हूउ राजा भणी, आ केम वात लही मुझ तणी।
जोगी जंपइ सुणि राजांन, जु तुं आयु इणि मुझ थानि॥
तु हिव सगलु होसी भलु, मत मन जाणइ छुं एकलु।
वीद्या अंबरि ऊडण तणी, समरी साही करि समरणी॥