अतुळी-बळ “अमर” न सहियौ ओकर,
साहि आलम आगळै सनाढ।
मुगल कुबोल बोलियो मौड़ौ
जड़ियो तैं बेगौ जम-दाढ॥
गजसिंघौतकमंध नर गाढिम,
ततखिण माचवियौ रण ताळ।
दु-वयणं वयण काढियो दुआ-सूं
प्रिसण परां काढी प्रतमाळ॥
कानां लगे हेक जो कु-वयण,
कमध भला बांधतौ कड़ि।
पूंचा लगै भुजा-डंड पेळी,
धाराळी अरि तणै ज धड़ि॥
असपत राव सनमुख अणियाळी,
“अमर” जु तैं वाही अवसांण।
कु-वयण कमळ वाय हंस के वी,
अै क्रम नीसरिया आरांण॥
सूरत छोह निमौ नव-सहसा,
खमियौ कुबोळ न खत्रि गुर।
मरण तणै प्रब भला ज मरिया,
अेकण कटारी बहु ज असुर॥